انتظار، گاه تلخ است و گاه شیرین.
1. انتظار تلخ، وقتی است که آدم در جای خود بنشیند و تکان نخورد، چشم به در خانه بدوزد تا مطلوبش بیاید. در این حالت، روزش، ماه به نظر می‌آید و ماهش، سال و انتظارش، تلخ.
2. انتظار شیرین، آن است که انسان از جا برخیزد و به کار پردازد، زمینۀ حصول مقصود را آماده سازد و بداند که هر چه آمادگی بیشتر شود، مقصود، زودتر حاصل می‌شود.
فرد منتظر از هر آمادگی که فارغ شد، لذتی برایش پیدا می‌شود و گام دیگری بر می‌دارد و در دل، با مطلوب خود راز و نیاز می‌کند.
انتظار ظهور حضرت مهدی(ع) از این قبیل است. کسی که در این انتظار به سر می‌برد، به حضرتش عشق می‌ورزد. روز به روز آمادگی خود را بیشتر می‌کند و از حضرتش کمک می‌خواهد و هر آمادگی برای او مژده موفقیت و نوید تحقق کامل مقصود خواهد بود.
…………………………………….
(راه مهدی (عج)، ص89