روزي سقراط ، مردي را ديد كه ناراحت و متاثر است . علت ناراحتيش را پرسيد ، پاسخ داد : در راه كه مي‌آمدم يكي از آشنايان را ديدم . سلام كردم جواب نداد و با بي‌اعتنايي از من گذشت و من از اين طرز رفتار او خيلي رنجيدم .

سقراط گفت : چرا رنجيدي ؟

مرد با تعجب گفت : چنين رفتاري ناراحت‌كننده است .

سقراط پرسيد : اگر در راه كسي را مي‌ديدي كه به زمين افتاده و از درد و بيماري به خود مي‌پيچد ، آيا از دست او رنجيده مي‌شدي ؟

مرد گفت : خير ، آدم كه از بيمار بودن كسي دلخور نمي‌شود . به جاي دلخوري ، احساس دلسوزي و شفقت و سعي مي‌كردم طبيب يا دارويي به او برسانم .

سقراط گفت : آيا انسان تنها جسمش بيمار مي‌شود ؟ و آيا كسي كه رفتارش نادرست است ، روانش بيمار نيست ؟
بيماري فكر و روان نامش “غفلت” است . بايد به جاي دلخوري و رنجش ، نسبت به كسي كه بدي مي‌كند و غافل است ، كمك كرد و به او طبيب روح و داروي جان رساند . پس از دست هيچ‌كس دلخور مشو و كينه به دل مگير و آرامش خود را هرگز از دست مده و بدان كه هر
وقت كسي بدي مي‌كند ، در آن لحظه بيمار است .