محرم که میشه، تازه می فهمم که چقدر تحریف تو جامعه ی امروزمون نسبت به دین به وجود اومده و تقریبا هر سال شاهد بدعت های جدیدی هستم که هر بار متعجب تر از قبل می شم.

اولین بار که مداحی با نوای پاپ شنیدم تمام موهای تنم سیخ شد و فکرش رو نمی کردم روزی اونقدر معمولی بشه که تو همه ی ایستگاهای صلواتی صداشون رو بشنوم و تعجب نکنم! نمی دونم این سیر عزاداری که داره به سمت ظاهر نگری محض پیش میره تا کجا می خواد ادامه پیدا کنه؟!

این روزها یاد سخنی از مرحوم دکتر علی شریعتی می افتم که می گفت:

“” حسین ضعیفی که باید برای او گریست نبود… آموزگار بزرگ شهادت اكنون برخاسته است تا به همه آنها كه جهاد را تنها در توانستن مى ‏فهمند و به همه آنها كه پیروزى بر خصم را تنها در غلبه، بیاموزد كه شهادت نه یك باختن، كه یك انتخاب است؛ انتخابى كه در آن، مجاهد با قربانى كردن خویش در آستانه معبد آزادى و محراب عشق، پیروز مى ‏شود و حسین «وارث آدم» - كه به بنى‏آدم زیستن داد - و «وارث پیامبران بزرگ» - كه به  انسان چگونه باید زیست را آموختند …  “

درس عاشورا چه بود؟ گریستن بر درد و رنج های آن بزرگواران؟ یا نشان دادن مسیری برای زندگی بشریت؟ ای کاش کمی تو این مجالس عزاداری از سیره ی زندگی، روش بندگی و راه پیموده ی امام حسین (ع) می گفتند بجای زخم هایی که هر سال تکرارشان می کنند…

و باز هم دکتر شریعتی می گفت:

“در عجبم از مردمی که خود زیر شلاق ظلم و ستم زندگی می‌کنند اما برای حسینی که آزاده زندگی کرد٬می‌گریند.

حسین بیشتر از آب تشنه ی لبیک بود.افسوس که به جای افکارش، زخم های تنش را نشانمان دادند و بزرگترین دردش را بی آبی نامیدند. “