امام حسین (ع) به اعتبار مقام امامت و عصمت در تمام فضایل اخلاقی و انسانی دارای بالا ترین جایگاه بودند .

آن حضرت در کنار همه صفات متعالی از نظر محبت به خانواده مهر ورزی به همسر و فرزندان نیز فوق العاده بودند . چنانچه آن امام رئوف در شعری لطیف و بسیار ظریف نهایت عشق و علاقه خود به خانواده خویش را بیان نموده اند که ترجمه آن چنین است :

 به جانت سوگند که همانا من خانه ای را عشق می ورزم که دخترم ” سکینه ” و همسرم ” رباب ” در آن باشند .

آن دو محبوب من هستند و در راه دوستی آنان از تمام مال خود می گذرم و به سرزنش دیگران در این زمینه نیز توجه نخواهم کرد . …. 

اما عشق به خدا سرآمد همه عشق ها است و حسین (ع) برای نیل به رضای الهی نه تنها از اهل و عیال که از خود نیز گذشت و همین رمز جادانگی اوست .