از (لبیب عابد) نقل شده در ایام جوانی روزی در خانه خود ماری

دیدم که به سوراخی داخل شد.به دنبالش دویدم و دم او را گرفته

بیرون کشیدم.ناگهان مار دور خود چرخید و دست مرا نیش زد

پس از مدتی دستم از کار افتاد و فلج شد.به مرور ایام دست دیگر

و پس از آن هر دو پایم .و بعد از آن چشمانم نابینا شد. و به

مرور تمام بدن من فلج شد.فقط گوشهایم مقداری شنوایی داشت.

چه بسیار اوقاتی که تشنه به سر می بردم ولی کسی به من

آب نمی رساند و چه بسیار مواقعی که سیراب بودم و به زور آب در

گلوی من می ریختند…

چند سال بر این منوال گذشت تا روزی زنی نزد همسرم آمد

و احوال مرا پرسید.همسرم گفت:احوال بسیار بدی داردنه خوب

می شود که راحت گردد و نه می میرد که ما از دست او راحت شویم

سپس سخنانی گفت که دانستم از زندگی با من به تنگ آمده.

بی نهایت دل شکسته شدم با اخلاص تمام و بی چارگی و درماندگی

و با خضوع و خشوع زیاد در اندرون دل با خدای خود به مناجات

پرداختم و نجات خود را در حیات یا موت از او خواستم .

چون شب سپری شد و از خواب بیدار شدم دست خود را روی

سینه ام دیدم در حالی که دستم روی زمین افتاده بود و اصلا

حرکتی نداشت بسیار تعجب کردم. در دلم خطور کرد که دستم

را حرکت دهم.دست دیگرم را حرکت دادم و پاهای خویش را امتحان نمودم

بالاخره از جایم بلند شدم و داخل حیاط شدم پس از

چند سال ستاره های آسمان را مشاهده کردم. بی اختیار زبانم به این کلمه گویا گشت که:

(یا قدیم الاحسان لک الحمد)

ای کسی که احسان تو دیرینه است!ستایش برای توست