در روایت ابى الجارود حضرت باقر (علیه السلام ) مى فرماید سه شبانه روز در شكم ماهى بود در دل دریاهاى تاریك، خدا را خواند دعا كرد مستجاب نمود فنادى فى الظلمات ان لا اله الا انت سبحانك انى كنت من الظالمین فاستجبناه له و نجیناه من الغم و كذلك ننجى المومنین

فرمود سعید چرا نبخشم كه بفروشم؟! امر كرده متصدى غلامان هر چه غلام در خانه هست از نظر من بگذارند. همه غلامها را جمع كرد ولى آنكس را كه جستجو مى كردم در میان آنها نبود. عرض كرد آرى فقط یك نفر هست كه نگهبان اسب و شترها است (میرآخور) دستور داد او را نیز حاضر كردند تا وارد شد دیدم همان كسى است كه بر فراز تل آهى جگرسوز داشت . گفتم غلامى را كه خریدارم همین است . زین العابدین (علیه السلام ) فرمود غلام سعید مالك تو است با او برو.

غلام سیاه رو به من نموده گفتما حملك على ان فرقت بینى و بین مولاى تو را چه واداشت كه بین من و آقایم جدائى انداختى. در جوابش گفتم آنچه در بالاى تل از تو مشاهده كردم . این سخن را كه شنید دست به درگاه خدا دراز كرد با نوائى جانسوز صورت به طرف آسمان بلند كرده گفت خدایا بین تو و من بود اكنون كه پرده از روى آن برداشتى مرا نیز ببر و سوى خود برگردان . حضرت زین العابدین (علیه السلام ) و كسانى كه حضور داشتند از نیایش با صفاى او شروع به گریه نمودند من هم با اشك جارى بیرون آمدم . همین كه به منزل رسیدم یك نفر از طرف زین العابدین (علیه السلام ) پیغام آورد كه آنجناب فرموده بود اگر مایلى تشییع جنازه رفیقت را بكنى بیا. با آن مرد به طرف منزل حضرت رفتم دیدم غلام در همان مجلس از دنیا رفته .²

 حجاب چهره جان مى شود غبار تنم                                   خوش دمى كه از این چهره پرده برفكنم

چنین قفس نه سزاى چو من خوش الحانست                    روم به گلشن رضوان كه مرغ آن چمنم

عیان نشد كه چرا آمدم كجا بودم                                       دریغ و درد كه غافل ز خواب خویشتنم

چگونه طوف نمایم فضاى عالم قدس                                 كه در سراچه تركیب تخته بند تنم

مرا كه منظر حور است مسكن و مأوا                                چرا به كوى خراباتیان بود وطنم

طراز پیراهن زر كشم مبین چون شمع                               كه رازها است نهانى درون پیرهنم

اگر ز خون دلم بوى مشك مى آید                                     عجب مدار كه همدرد نافه ختنم

غبار هستى حافظ ز پیش او بردار                                     كه با وجود تو كس نشنود ز من كه منم

 1- نقل از دو روا یت در جزء 14 بحارالانوار.

2- اثبات الوصیة مسعودى صاحب مروج الذهب ، چاپ نجف ، ص ‍ 143.

صفحات: 1· 2