(و هنگامی که رحمتی به مردم بچشانیم، از آن خوشحال می‌شوند؛ و هرگاه رنج و مصیبتی بخاطر اعمالی که انجام داده‌اند به آنان رسد، ناگهان مأیوس می‌شوند!)

هر چه رحمت است از خداست و هر چه مصیبت و ناگواری، از ما؛ پس کسی را مقصر ندانیم اگر در چاهی فرو می افتیم که به دستان خود حفر کرده ایم.
پیمانه ظرفیت انسانها یکی نیست، برخی با اندکی نعمت، شاد و سر مست می شوند و با اندکی تلخی، به بن بست می رسند. باید در دعاهایمان از خدا بخواهیم که پیش و بیش از هرنعمتی، نخست ظرفیت تحمل آن را به ما عطا کند.